Max Dohle is gestopt met zijn Blog 2.0. Dat doet hij af en toe, stoppen met bloggen. Tot nu toe heb ik dat vijf keer van hem meegemaakt. De eerste keer was omdat hij helemaal in de ban was van het fenomeen twee punt nul. Een blog waaraan iedereen kon meeschrijven, zo maar. Hij doekte zijn communicatielog op, ook zo maar. Ik schreef daaraan mee, maar daarna dus niet meer.

Max' eerste Blog 2.0 was van korte duur. Na amper een week of twee kwam iemand langs die merkte dat je alles mocht, en wiste het hele blog. Dat was daar het einde van. Dit blog was een nieuwe poging, maar het idee voldeed niet. Ik heb het daarna gebruikt om af en toe eieren te leggen die niet in mijn andere keuken van pas kwamen. Theoretisch kunnen gastschrijvers overigens nog steeds deelnemen, maar dat doen ze niet. Grappig. Ik zie nu dat ik daar precies twee jaar geleden mee begonnen ben. Op de dag af. Dit blogje is jarig.

Toen kwam er een nieuw blog. Daaraan mocht ik weer meedoen, en Ralph ook. Die had het ook allemaal mooi opgezet. Iedereen kon meedoen, maar niets stukmaken. Een enkeling deed ook mee, maar het druppelde langzaam weg. 't Was toch wel een leuk blog, vooral omdat Max zo lekker productief was. Maar Max vond dat hijzelf veel te veel deed. Ik kwam van vakantie terug en het blog was door hem gesloten verklaard. Ik was stout en ging nog even door, en Ralph deed nog even mee, maar echt lopen wilde het niet. Een blog met Max moet je niet zonder Max voortzetten. Max is namelijk erg Max. Ralph en ik kapten er na een paar weken mee en Ralph haalde alles offline. Zelf zou ik dat niet gedaan hebben: het is altijd zo onomkeerbaar en je geeft ruim baan aan geschiedvervalsing. Verba volant, scripta manent--maar op internet is dat niet langer waar. Ook het geschreven woord vervliegt nu.

Max'eigen Blog 2.0 was geen 2.0. Het was weer helemaal van hemzelf en niemand mocht meedoen. Eigenlijk was hij terug bij af en was het achteraf niet zo nodig geweest die andere stek op te doeken. Het werd wel leuk lezen elke dag, maar al dat leuks is nu weg (ook weer vervlogen). Max is door iemand bij de neus genomen rondom de zaak Foekje Dillema en reageerde daar erg drastisch op. Ik begin een patroon te zien en geloof dat hij gewoon weer aan iets nieuws toe was.

Het nieuws is een blog dat alleen maar uit plaatjes bestaat. Een album amicorum noemt hij het: een vriendenalbum. De URL is nog steeds dezelfde; als ik Max was, zou ik die andere naam toch ook maar voor een habbekrats vastleggen. Voorlopig (we praten over dag één) kan het mij niet bekoren. Ik hoor Max liever praten dan dat ik hem bezig zie met de toverlantaarn. Maar misschien verander ik nog van gedachten.

Ik zit zo eens terug te lezen. Eigenlijk toch best wel leuk allemaal. Ik moest er zelf soms ook om lachen. Al doe ik dat regelmatig, lachen om mijn eigen mopjes.

Toch geweldig, dat u één van slechts 1002 mensen bent die al dit moois hebben kunnen lezen?

Ruim duizend bezoekers heeft deze hangplek voor somsschrijvers (die soms dus acht maanden NIET schrijven) inmiddels getrokken. Duizend! Dat is duizelingwekkend veel voor een website waar nou echt niet veel te lezen valt.

Pfoe. Dat vraagt om een bijdrage. Iets met substantie.

Ik las van de week een boek uit 1964. Hoe lang geleden 1964 is, blijkt uit de beschrijving van een man "van een jaar of vijftig".

"... en daar zag hij naar uit ook. Dun haar, al geheel grijs. Nauwelijks nog vlees op het gezicht, maar wel een begin van een buikje. Vermoeide ogen omlijst door rimpels. Diepe groeven langs zijn wangen (...)".

Ik moet zó lachen. In 1964 was ik zelf negen, en verdomd: toen zagen mannen van vijftig er zo uit. Nu lijkt het wel of ik een beschrijving van mijn schoonvader lees. Die wordt over een paar maanden negentig.

Duizendtwee. Nou, blijf komen. Soms schrijf ik nog wel eens iets.

... daar wil je natuurlijk graag heen op vakantie!

OV-chips, krakend vers.

Voortaan ga ik het gewoon doen: meteen ophangen als een beller mij begroet met "een hele goede morgen" (middag, avond). Ik weet niet of het u al is opgevallen, maar dat doen dus echt alleen callcenters.

Ook verder praten die lui trouwens niet normaal, en ze mankeren ook allemaal wat aan hun oren. "Spreek ik met de heer of mevrouw Groothedde?", vragen ze dan. Degenen die mijn sonore bariton al eens gehoord hebben, mogen nu schaterlachen.

De vooruitgang staat toch niet stil. Moet je horen wat voor koptelefoon ze nu weer hebben uitgevonden:

"De Jabra BT2040 werkt op één enkele AAAA-batterij die nooit opgeladen hoeft te worden – als de batterij leeg is kan deze vervangen worden door een nieuwe zodat de headset weer gebruikt kan worden".

Niet meer opladen, die batterij, maar gewoon door een nieuwe vervangen als hij leeg is. En dan doet de koptelefoon het weer! Voor zoveel vernuft past slechts eerbiedig stilzwijgen.

Volgens Google Translator wil men mij vanuit Rusland het volgende verkopen:

"Uitgesproken VIP - Mountain House (van de eigenaar) te vieren zakelijke evenementen, bruiloften, vakantie banketten, jubilea. De individuele aanpak van elke klant en elke onderneming (tot 200 personen)

Wij stellen voor de viering van New 2008 Jaar en Kerstmis. Programma: Feericheskoe toont, een professionele DJ onderwerpen brandstichtend discotheek, de beroemde Russische en buitenlandse gasten van pop (naar uw keuze)

Uw dienst: zwembad (12 * 6m en 2,5 meter. Diepte), een sauna, biljart - ruimte) karaoke in de openhaard kamer, 75 bedden.

Hoewel wandelen langs, over alles wat niet gespaard nee!"

Ik begrijp die Russen niet. Dat je probeert Viagra, neprolexen en valse diploma's via spam te verpatsen is superirritant, maar er zit tenminste nog een idee achter. De Russenspam die ik krijg probeert mij alleen maar theaterkaartjes, boekhoudservice en vastgoed te verkopen. Ik vermoed dat dus allemaal vanzelf weer overgaat zodra ze het ook doorkrijgen.