Max Dohle is gestopt met zijn Blog 2.0. Dat doet hij af en toe, stoppen met bloggen. Tot nu toe heb ik dat vijf keer van hem meegemaakt. De eerste keer was omdat hij helemaal in de ban was van het fenomeen twee punt nul. Een blog waaraan iedereen kon meeschrijven, zo maar. Hij doekte zijn communicatielog op, ook zo maar. Ik schreef daaraan mee, maar daarna dus niet meer.

Max' eerste Blog 2.0 was van korte duur. Na amper een week of twee kwam iemand langs die merkte dat je alles mocht, en wiste het hele blog. Dat was daar het einde van. Dit blog was een nieuwe poging, maar het idee voldeed niet. Ik heb het daarna gebruikt om af en toe eieren te leggen die niet in mijn andere keuken van pas kwamen. Theoretisch kunnen gastschrijvers overigens nog steeds deelnemen, maar dat doen ze niet. Grappig. Ik zie nu dat ik daar precies twee jaar geleden mee begonnen ben. Op de dag af. Dit blogje is jarig.

Toen kwam er een nieuw blog. Daaraan mocht ik weer meedoen, en Ralph ook. Die had het ook allemaal mooi opgezet. Iedereen kon meedoen, maar niets stukmaken. Een enkeling deed ook mee, maar het druppelde langzaam weg. 't Was toch wel een leuk blog, vooral omdat Max zo lekker productief was. Maar Max vond dat hijzelf veel te veel deed. Ik kwam van vakantie terug en het blog was door hem gesloten verklaard. Ik was stout en ging nog even door, en Ralph deed nog even mee, maar echt lopen wilde het niet. Een blog met Max moet je niet zonder Max voortzetten. Max is namelijk erg Max. Ralph en ik kapten er na een paar weken mee en Ralph haalde alles offline. Zelf zou ik dat niet gedaan hebben: het is altijd zo onomkeerbaar en je geeft ruim baan aan geschiedvervalsing. Verba volant, scripta manent--maar op internet is dat niet langer waar. Ook het geschreven woord vervliegt nu.

Max'eigen Blog 2.0 was geen 2.0. Het was weer helemaal van hemzelf en niemand mocht meedoen. Eigenlijk was hij terug bij af en was het achteraf niet zo nodig geweest die andere stek op te doeken. Het werd wel leuk lezen elke dag, maar al dat leuks is nu weg (ook weer vervlogen). Max is door iemand bij de neus genomen rondom de zaak Foekje Dillema en reageerde daar erg drastisch op. Ik begin een patroon te zien en geloof dat hij gewoon weer aan iets nieuws toe was.

Het nieuws is een blog dat alleen maar uit plaatjes bestaat. Een album amicorum noemt hij het: een vriendenalbum. De URL is nog steeds dezelfde; als ik Max was, zou ik die andere naam toch ook maar voor een habbekrats vastleggen. Voorlopig (we praten over dag één) kan het mij niet bekoren. Ik hoor Max liever praten dan dat ik hem bezig zie met de toverlantaarn. Maar misschien verander ik nog van gedachten.