"Fisher Price haalt speelgoed terug", zie ik een kop voorbij komen. Meteen krijg ik visioenen van brullende kinderen. Maar nee, dat zijn geen visioenen. Ik hóór inderdaad brullende kinderen. Ik woon (en werk) namelijk tegenover een kinderdagverblijf. Even over tienen wordt het grut naar buiten gelaten en begint het Grote Krijsen. Als ik me dan wil concentreren moet alles potdicht.

Ik denk even terug aan een discussie een paar maanden terug. Toen hadden omwonenden van een kinderdagverblijf ergens in Roermond meen ik de gemeente gevraagd om maatregelen tegen de geluidsoverlast. Driekwart Nederland stond op zijn achterste benen. Waren die mensen zelf geen kind geweest? Hoe kon je je nou toch ergeren aan de vrolijkheid van die hummeltjes! Wat een onmensen!

Nou, mensen: urenlang Kabouter Plop uit een ghettoblaster is écht niet leuk, zeker niet als het dus mooi weer is en je eigenlijk zelf best graag buiten zou willen werken. En een kind is inderdaad net een wind: alleen van die van jezelf heb je geen last.

Trouwens, is het wel zo dat kinderen niet méér lawaai maken dan vroeger? Of kinderen nu meer gillen omdat ze meer mogen gillen, is nooit bestudeerd. Dat laten we dus even buiten beschouwing, al denk ik dat het klopt. Wij werden als kleuter regelmatig door de juf gemaand minder te krijsen; kinderen anno 2007 worden niet meer grootgebracht met het besef dat anderen last van je zouden kunnen hebben (dat is trouwens aan de jonge volwassenen anno 2007 al heel aardig te merken). Maar die ghettoblasters met Kabouter Plop waren er toch in vroeger tijden beslist niet bij. Al dat rollend materieel met van die lekker daverende kunststof wielen ook niet. Dat maakt héél veel geluid allemaal. Ja, die kinderen hebben pret. Mijn buurman heeft ook pret als hij met een klopboor aan het klussen is, maar dat zou hij toch echt niet dag in dag uit moeten proberen.

Zo. Ik heb me even lekker als een ouwe zuurpruim gedragen en dat lucht op. Kinderen zijn vast leuk, maar er zou een aan-uitknopje op moeten zitten. En wat Fisher Price betreft: als je dat vergiftigde speelgoed terugbrengt, krijg je een tegoedbon. Niks geld terug. Die lui van Fisher Price hebben bepaald geen last van overmatige schaamtegevoelens.